Jednom rijecju bilo je “The unfuckable”.
4 sata (samo ;-( *smrk* ) smijeha, aplauza, suza i Njega. I samo jedno pitanje
koje ostaje: Kad li ce opet doci “kod svojih Skandinavaca”?
Sala, grandiozni “Koncerthus”,
gdje se inace dodijeljuje Nobelova nagrada, bila je ispunjena do (gotovo)
zadnjeg mjesta. Pravo mjesto za naseg Nobelovca, (raja prijedlog: ajde da pisemo
Nobelovom komitetu za mir i predlozimo Djoleta).
Na scenu su prvo izasli. Igor iz
Igmanresor, organizator koncerta (Igore, hvala ti za sve divne koncerte koje nam
organizujes), zatim jedan predstavnik UNHCR, koji je nama pokusavao objasniti
zasto je bas Djole Ambasador dobre
volje (nama je nasao otkrivati toplu vodu ;-). Poslije je na scenu dosao Alf
Svensson, vodja Krscansko-demokratske partije, pricajuci o znacaju mira i sloge
i o tome kako Djole sve to fino sazeo u “Samo da rata ne bude”
A onda je dosao ON. Docekale su ga stojece
ovacije (naravno), a koncert je poceo neuobicajeno “Pricom o Vasi Ladackom”.
“Daj da ispucamo sad ove tuzne pjesme, da ih ne ostavljamo za kraj, da nam ne
odete tuzni s koncerta”, objasnio nam je Djole i nastavio:
“Upozoren sam da moramo zavrsiti do 11,
inace ce vas ovi Svedjani sve vratiti nazad. Pa sta cu sa vama svima dole, ni sa
onima koje imam neznam sta cu”.
Djole nam je pricao i pjevao i zabavljao
nas svojim dozivljajima sa koncerata u Tuzli (kad mu je jedan vojnik UN bio
“cuvar” i objasnio “Mr. Balasevic, this is Tuzla”) , Sidney (kako je
cijeli grad bio blokiran zato sto je bila svjetska manifestacija homoseksulaca
(“Pa da, kod njih marsira milion pedera i oni zatvore par ulica, a kod nas
zbog parade jednog pedera, zatvore cijelu zemlju”), Chichagu (kad su bili prvi
iz Jugoslavije u USA nakon sto su “pobedili Amere”, pa nisu smjeli reci
odakle su, nego mumljali “..u..sl..e, ….us..l..e, ma Jugoslavije, jebem te
gluva”), Vancuveru, Sarajevu (apsolutnom vrhuncu njegove karijere), Malmeu
(kad je kibicovali 4-5 prelijepih svedjanki, koje mu se obratise sa “Cao
Djole”)…
Naravno bilo je price o politickoj
situaciji, o godinama pod Slobom, o “nevidljivim avionima” na koje se
nalijetalo, o kolegama narodnjacima (“Etno mi ga sad”),
o caletu (prvi koji je doveo vatrogasce u Jovana Cvijica), i kevi, o
duplim vjerskim praznicima slavljenim u djetinstvu (ko slavi Bozic prvi, oni u
januaru ili oni u decembru), o ovim novim “Sano duso” politicarima, o
“Orlovi rano lete” pasosu, o oronulosti i dolasku u godine u kojima se na
slikanje za pasos ide 4-5 puta i opet se izgleda k’o neidentifikovan les
izvucen “tamo negdje kod Kanjize”… I jos puno toga jos… Staro-novi
fazoni, ali uvijek divni i uvijek svjezi, bez obzira koliko puta ispricani (pa
sta da vam kazem, kad cak i orkestru idu suze od smijeha).
Pjevao je puno i starih pjesama i par
novih: Balkanski Tango, Talas, Pricu o Gedi Gluperdi, i SEVDALINKU (Bravo!).
Moram se pohavliti da, iako jos nisam dospjela do CD-a, bila sam dobro
“potkovana” u ovim novim tekstovima, zahvaljujuci prvenstveno Fan Clubu, i
nisam se nimalo zaostajala i obrukala iz treceg reda ;-). Nazalost i preskocio
je puno pjesama: “Ma ko bi vam sad sve otpevao”. Meni su falili narocito
“Lepa protina kci”, “Odlazi cirkus” i “Devedesete” (Djole, to ti je
jedini minus).
A publika? Od male djece, preko “odrasle
dece” koji su rodjeni tamo negdje iza 77-me,
preko nas koji ga pratimo od prvog dana, i koji se sjecamo prvog
“Razdeljka”, pa do njegovih vrsnjaka i dalje…
I svi smo bili “nasi”, sve nas je
vezala ista crta, crta ljubavi i privrzenosti nasem Balasu. Vezani nasom
prostom dušom slovenskom, bez obzira gdje smo …
Sta da vam kazem, pa kad je
isla “Slovenska”, nisam mogla da odolim da opet (kao i sa predhodnog
koncerta) ne nazovem svoju prijateljicu Ivanu u Zagrebu, koja je uskracena za
spektakl zvani “Djole live”. I sjedile smo ona i ja, svaka sa slusalicom u
ruci, i plakale i smijale se zajedno i pjevale sa nasim Djordjem, kao i prije 15
godina kad smo prvi put culi tu pjesmu i nismo htjele izaci iz kuce bez
walkmena, dijeleci jedan par slusalica i mrmljajuci “O, zagrli me sad, jako,
najbolje što znaš
I da za kraj citiram svog prijatelja Stulu
(koji je sa vrha Norveske dosao u Göteborg, preletio vise od 1000 km samo da
vidi Djoleta): “Ja sam ateista, ali Djole je bog”.
Cao Djole, i dodji nam sto prije opet.